De laatste tijd is het een paar keer voorgekomen dat wij iOS-gebruikers verrast werden met een enorm goede game. Met spellen als Hitman: GO en Rayman: Jungle Run hebben we sowieso geen klagen. Achter die twee games zitten echter grote studio’s. Dat kleine ontwikkelaars succes hebben met hun indie games komt echter ook voor. Wij kiezen de 6 meest sfeervolle.
Lees verder na de advertentie.
Het grootste succesverhaal van de afgelopen tijd is natuurlijk Monument Valley. De game had een betoverende sfeer dankzij de dromerige muziek en minimale vertelling die je tóch grijpt. Je speelt met een prinses die je door tien werelden van optische illusies moet begeleiden. Het leveldesign is altijd zeer ingenieus, maar de oplossingen zijn verrassend simpel, iedereen kan het oppikken. Dat de titel Monument Valley is, zal liggen aan het prachtige kleurenpalet (voornamelijk oranjerood en blauw) van de game, dat wel wat lijkt op het Amerikaanse gebied met dezelfde naam. Monument Valley is meer dan een puzzelspel, het is een kunstwerk en levend sprookje. Zeer verdiend dus dat de app een Design Award kreeg uitgereikt.
Over sfeer gesproken, maar qua graphics en gameplay van heel andere orde: Leo’s Fortune. Hierin bestuur je een wat chagrijnig uitziende pluizige bol met een snor genaamd Leopold. De bedoeling is dat je hem door twintig levels loodst om een schat te vinden. Dat doe je door te glijden, te springen en te zweven langs allerlei obstakels. Dat werkt wonderwel en doet denken aan Rayman: Jungle Run, met als verschil dat je in Leo’s Fortune wel zelf het personage kan besturen, waar Rayman vanzelf begint te rennen. Elk level is op drie manieren te spelen: überhaupt het einde halen, uitspelen binnen een bepaalde tijd en uitspelen met alle muntjes verzameld. Leo’s Fortune is ook één van de visueel meest aantrekkelijke games, je kunt ieder haartje van Leopold zien bewegen.
De pixelachtige stijl doet terugdenken aan oude games, net als de vele andere knipogen naar het verleden in Superbrothers: Sword & Sworcery EP. Voor een deel is de game een avontuur, een ander deel zijn gevechten op timing. De hommage aan oude games is een onderdeel van de charme. Dat zijn ook de puzzels die hersenen van de spelers laten kraken, omdat er niets wordt uitgelegd. Superbrothers heeft iets magisch: een retro gevoel waar je met weemoed naar terugkijkt, gepresenteerd met moderne middelen.
Ja, Device 6 is een game, maar je moet wel van lezen houden, daar het spel het voornamelijk van tekst moet hebben. Je ‘speelt’ Anna, die in een kasteel op een eiland wakker wordt en geen idee heeft van wat er is gebeurd. Aan jou als lezer/speler de taak om dat uit te vinden. Met een koptelefoon op hoor je de geluiden in het kasteel, evenals spannende muziek. Alles sluit aan op wat jij leest. Soms kun je twee paden kiezen om het verhaal te volgen. De tekst gaat dan ineens van onder naar boven of andersom, waardoor je de iPhone moet draaien. Tussen de regels door zijn plaatjes te zien met puzzels of codes die je moet invoeren voordat je het level haalt. Hints daarvoor haal je uiteraard uit het verhaal. Door lezen, luisteren en interactie ontrafel je uiteindelijk het kasteel-mysterie.
Bastion kwam in 2011 uit op de Xbox 360, maar was daar zo’n indiehit dat het niet lang duurde voordat de game overgezet werd naar andere platformen, waaronder iOS. Bastion is een groot zwevend platform waar gebouwen op kunnen worden gebouwd. Het spel vindt plaats nadat een enorme ramp de stad Caelondia en de wereld daaromheen in stukken heeft gescheurd. Alle delen zweven rond, de bewoners zijn veranderd en de natuur is van slag. Jij speelt ‘The Kid’ en moet op zoek naar overlevenden en proberen wereld te herstellen.
In de veertig levels die Badland rijk is, begin je steeds met één zwart bolletje. In de game wordt het bolletje een clone genoemd. Niet vreemd, want al snel pik je ook andere bolletjes en vlieg je met een stroom clones door de levels. Onderweg probeer je obstakels te vermijden en met zoveel mogelijk clones het einde te halen. Niet alleen speelt Badland als een trein, het ziet er ook prachtig uit. Alles op de voorgrond (de levels en clones) zijn zwarte schaduwen. De kleur en de toon wordt op de prachtige, handgetekende achtergrond bepaald. Hoe verder je komt, hoe lastiger en meer duister de levels worden. Zo sleept Badland je stiekem helemaal mee in een zeer minimaal verhaal.
